De hond zonder naam...

Midden in de Harau vallei, staat onze homestay. Aan de voorkant van ons huisje kijken we uit over helder groene rijstvelden, aan de achterkant rijst een enorme rotswand zich op.  Een geweldig stukje natuur dat we vandaag met onze gids Yoga, hebben ontdekt. Ingesmeerd en ingepakt in onze tropenbroeken, starten we onze trekking vanaf de homestay direct het rijstveld in, aan alle kanten omringd door het kloofgebergte. Prachtig! Na een uurtje of twee komen we, via een dorpje en een pad door een bos omhoog, aan bij een aardige waterval. Omdat de moslimgemeenschap nog steeds het suikerfeest viert, zijn er ook veel locals op de been die, vaak met zijn tienen in een auto, ook naar wat tijdverdrijf en verkoeling op zoek zijn. "He mister!" klinkt het al gauw. Een grote familie, met veel jonge kinders en een paar tienermeiden willen met ons op de foto. Nou ja,  niet met ons...... Wil en Wout zijn natuurlijk zwaar favoriet. "Only with the handsome boys...." Na de fotoshoot, kunnen we dan verder naar de waterval. Onze gids Yoga houdt wel van een beetje avontuur en William, Wouter en ik gaan op stap naar een tweede hoger gelegen waterval. We moeten ons vasthouden aan lianen om de steile modder- en rotswand omhoog te klimmen. Eenmaal boven aangekomen wacht ons een waterval massage. Geheel verfrist, klauteren we weer terug. In de tussentijd heeft Gerrit Jan zich niet verveelt; minstens met twee families op de foto geweest en drie baby's in de armen gehad. Onze trekking vervolgt zich. Samen met Yoga lopen we door. Sinds we onderweg zijn, worden we al begeleidt door een lief hondje. Ik vraag Yoga hoe hij heet, maar het arme beestje heeft geen naam. Al snel komen we weer langs een paar huisjes en ja, ook hier moeten we wat "He mister" fotoshoots inlassen. We komen aan in het dorpje waar Yoga woont. Omdat het suikerfeest is, mogen we eten bij Yoga's oma. We komen in een huisje waar ze met 15 mensen wonen. Binnen nog geen 10 minuten zitten we op de vloer en staat de tafel vol met eten. Ze lachen om ons als we sommige gerechten toch iets too hot vinden. Na een voldaan gevoel en een ervaring rijker vervolgen we onze trekking door het dorp naar de grote weg waar een markt gaande is. Om de 100 meter stoppen de auto's en klinkt het "He mister". De Indonesische meisjes zwijmelen bij onze jongens, die zich steeds meer kunnen voorstellen hoe het is lid van One Direction te zijn. Tsja... De brommers rijden ook af en aan en ze rijden hard. We lopen op de weg en, heel zielig, onze hond zonder naam wordt volledig overreden door een van die brommers. We schrikken ons kapot, maar Yoga blijft lachen. De hond zonder naam is echter niet dood en gaat er met een rotgang vandoor. We hebben 'm niet meer terug gezien. Volgens Yoga weet de hond zonder naam de weg terug naar de homestay...... Het is inmiddels echter 21.00 uur. Wij zijn al terug bij de homestay, maar de hond zonder naam hebben we nog niet gezien........ wordt vervolgd